Hvar ganga mørkini?

Menningin innan genomvísindini gongur skjótt, og granskarar hava ment tøkni, sum ger, at skjótt fer møguliga at bera til at ”sniðgeva” børn og at umvæla ílegubrek hjá fólki við arvaligum sjúkum. Men er hetta rætt? Eiga vit at førka okkum henda vegin?

Tøknin ger eisini, at tú fyri ein lutfalsliga bíligan penga í dag kanst fáa eina greining av tínum íleguprofili við at senda eina spýttroynd til privata fyritøku uttanlands og afturfyri fáa upplýst tíni sannlíkindi fyri at fáa ávísar sjúkur. Ert tú til reiðar at lofta vitanini, sum tílíkar kanningar kunnu veita? Eru úrslitini viðkomandi fyri onnur enn teg? Hvat kann veitarin brúka tínar upplýsingar til? Og hvør skal gera av, hvar mørkini skulu ganga?

Umstrídd nýtsla av íleguupplýsingum elvir til stórar løgfrøðisligar, etiskar og sosialar avbjóðingar, og tað kann vera neyðugt at seta í verk altjóða ásetingar um, hvar mørkini skulu ganga.